Voor Enpuls schreef ik een toekomstverkenning over het dagelijks leven in 2050. Met drie perspectieven: duurzaamheid in een samenleving met de mens, natuur of de economie centraal.

Anno nu is klimaatverandering al werkelijkheid. De biodiversiteit neemt met sprongen af en we hoppen van de ene naar de andere crisis. Om er maar een paar te noemen: corona en de plotsklaps torenhoge energieprijzen.

De problemen en uitdagingen zijn bekend, maar probeer maar eens een eenvoudig antwoord te formuleren…

Hoe verwarmen we straks onze huizen? Waar zetten we al die windmolens en zonneparken neer? Moet er kernenergie in de energiemix? Oftewel: kunnen we ons aanpassen en hoe verloopt de survival of the fittest in de energietransitie? Lees er hier meer over.

Het bericht Fast forward naar 2050 verscheen eerst op Reinder Boeve.

Sergeant Pepper van The Beatles kwam uit op een vrijdag. Twee dagen later opende Jimi Hendrix een show in Londen met de titeltrack van dat album. In de zaal zat een stomverbaasde Paul McCartney. Overigens naast een boel andere muziekgrootheden uit 1967. Wat een stunt!

Jimi’s opener in het Saville Theatre is helaas niet op film vastgelegd. Een van de commentaren onder de video hierboven is trouwens wel een ooggetuigenverslag. Het grofkorrelige filmpje is een opname van vier maanden later.

De anekdote is wel een sleutelscene in de biopic All By My Side over Jimi Hendrix. André Benjamin (Andre 3000 van Outkast) zet Hendrix neer als een boven zichzelf uit groeiende artiest. Van zoekend naar de juiste toon naar vastberaden keuzes makend, met een beetje hulp van vrienden.

Jimi Hendrix is al heel lang een bron van energie en inspiratie voor mij. Deze zomer laaide mijn Jimi-koorts weer op tijdens een bezoekje aan zijn flat in Londen.

Het begon allemaal toen ik als middelbare scholier, op zoek naar iets ‘nieuws’, muziekhuis Arons binnenstapte en de verkoopster met het live-album ‘Winterland’ aankwam. Grappig dat een (toen al twintig jaar oude) plaat zo je leven kan binnendenderen. Ik dompelde me de jaren erna helemaal onder in gierende gitaren in het algemeen en Hendrix in het bijzonder. Grunge moest toen nog komen.

Voor een operatie moest ik rond m’n zestiende onder narcose. De liefde voor muziek ging toen al diep. Met ‘Electric Ladyland’ op de walkman werd het zwart om me heen… Nog altijd denk ik aan elektrische gitaren als ik op de tandartsstoel lig.

Het bericht Jimi verscheen eerst op Reinder Boeve.

foto: Greg Snodgrass

En weer komt m’n inspiratie uit New York… Binnenkort verhuizen zus en zwager van het ene naar het andere adres in Brooklyn, NYC. Het nieuwe adres is een tot appartementencomplex verbouwde coöperatieve bank: de voormalige Roosevelt Savings Bank op de grens van de buurten Bedfort Stuyvesant en Bushwick. Een gebouw van 110 jaar oud, in Beaux Arts-stijl. Het klassieke voorkomen weerspiegelt het typisch Amerikaanse verlangen naar de oude Europese bouwkunsten. Maar over de stenen wil ik het nu niet per se hebben.

‘Zo hoort een coöperatieve bank te zijn’

Op deze website kwam ik namelijk een mooi verhaal tegen over de ‘zachte’ kant van Roosevelt Savings Bank. De bank begon als een coöperatie van ondernemers, die hun vermogen in eigen wijk wilden onderbrengen. Later werd de bank onderdeel van een stedelijk netwerk van banken. Ook toen bleek de band met de wijk nog sterk. Roosevelt Bank was in de jaren tachtig sponsor van een doe-het-zelfcursus voor wijkbewoners. De lessen vonden plaats in het bankgebouw. Een van de docenten was ‘vice president’ van de bank. Zoals Suzanne Spellen over hem schrijft op de website waar ik naar link: ‘Hij hield van architectuur, van doe-het-zelven en van zelf je huis verbouwen. Hij was begrijpelijkerwijs trots op hoe zijn bank betrokken was bij het ontwikkelen van de buurt. Zo hoort een coöperatieve bank te zijn.’ Mooie anekdote.

Het bericht Coöperatieve bank verscheen eerst op Reinder Boeve.

Googlen op straatkunst

Oktober vorig jaar was ik weer even op Union Square. Maar achteraf bedacht ik me: waar was dat beeld eigenlijk? En wie was de maker? Even googlen op ‘skyscraper’, ‘red’ en ‘street art’ leverde vrijwel meteen deze webpagina op.

Mythisch symbool

No Limits, heet het kunstwerk, van de Cubaanse kunstenaar Alexandre Arrechea. Het heeft ongeveer een half jaar in New York op straat gestaan. Het stelt het Sherry-Netherland hotel voor en doet tegelijk denken aan een ouroboros: de slang die zich in de staart bijt, een van de oudste mythische symbolen uit de oudheid. De site Cool Hunting schreef erover: ‘[the piece] calls into question architecture’s mark on the development of a city and even the art world’.

Arrechea had tegelijkertijd nog twee andere kunstwerken in de stad neergezet, ook onderdeel van No Limits. Aan de 23ste straat bij het Flatiron Building stond het Metlife-gebouw opgerold als een brandweerslang. En een paar blokken verderop hing aan een mast een platgestreken versie van het Flatiron. Jammer, allebei deze kunstwerken heb ik in 2014 gemist. Gelukkig hebben we de website nog…

Het bericht Straatkunst in New York verscheen eerst op Reinder Boeve.

Het bericht Ruimte voor de Waal verscheen eerst op Reinder Boeve.

Na een kwart eeuw bouw en bouwput is overmorgen eindelijk de opening van Arnhem Centraal. Het eerste Centraal Station buiten de Randstad, en een architectonische parel (of is de binnenkant van de terminal een glimmende oester?). Met dank aan internationale sterarchitect Ben van Berkel.

Morgenavond staat architectuurcentrum CASA uitgebreid stil bij de ontstaansgeschiedenis. Zie ook de aankondiging op Facebook voor dit evenement. Misschien is dit wel de laatste keer dat er teruggeblikt wordt op het moeizame bouwproces. Het nieuwe station baart in elk geval veel opzien (bijvoorbeeld vandaag in De Volkskrant), en straalt een en al ’toekomst’ uit.

Het bericht Arnhem Centraal verscheen eerst op Reinder Boeve.

Uitzicht

Donderdag was het zover, en keken we op bijna 400 meter hoogte over de stad uit. Gelukkig waren er geen wolken om te krabben, het uitzicht was perfect. Ook over New Jersey, drie omliggende staten, en bergachtige streken in de verte… Een onvergetelijke ervaring. De leus van OWO, #seeforever, is echt niet uit de lucht gegrepen.

Giganten

In New York staan meer dan 100 wolkenkrabbers, dat wil zeggen gebouwen van meer dan 600 voet (183 meter). Vorige week keek ik over ze uit, gisteravond heb ik me nog eens verdiept in de precieze hoogtes van deze giganten.

Ranglijst

Interessant genoeg is One World Trade Center met 541 meter waarschijnlijk niet lang meer de nummer 1 van de ‘Western Hemisphere’. Aan de Hudson verrijst als de plannen doorgaan de Hudson Spire met een waarschijnlijke hoogte van 600 meter. Het Empire State Building is op dit moment trouwens niet, zoals ik dacht, de nummer twee. Het zal wél altijd het eerste gebouw ooit blijven met meer dan 100 verdiepingen. Maar met 426 meter steekt 432 Park Avenue (dit jaar opgeleverd) bijna 50 meter boven de reus uit 1931 uit. Prozaïsche naam trouwens, 432 Park Avenue. En dat voor de hoogste woontoren ter wereld.

De stad die nooit slaapt, stopt ook nooit met het bouwen van nog hogere torens…

Het bericht Wolkenkrabbers verscheen eerst op Reinder Boeve.

Uitzichtspunt bij Trollstigen

Optrekkende bewolking bij Tretten

Jotunheimen

Gezicht op Åndelsnes

Stadsontwikkeling Operahuis in Oslo

Bezoekerscentrum Trollstigen

Het bericht Noorse landschapsarchitectuur verscheen eerst op Reinder Boeve.

Het bericht Herontwikkeling op Heijplaat verscheen eerst op Reinder Boeve.

Het bericht Sneeuwstorm verscheen eerst op Reinder Boeve.